خلاصه کتاب They Came To Baghdad

بغداد میزبان اجلاس سران ابرقدرت‌هاست که به صورت سری قرار است برگزار شود  و موضوع اصلی آن، بررسی احتمال وجود داشتن سلاحی سری و قدرتمند است. بنا به دلایلی خبر برگزاری این اجلاس پخش می‌شود و سازمان زیرزمینی جنایتکاری، که هم ضد کمونیست و هم ضد کاپیتالیست است و مغز متفکر پشت این سلاح است در حال برنامه‌ریزی برای از بین بردن افراد این اجلاس است. تنها یک نفر خارج از این سازمان وجود دارد که می‌تواند این سلاح را تشخیص دهد و شواهد لازم برای تایید کردن این سلاح را دارد، ماموری انگلیسی به نام «هنری کارمایکل» (Henry Carmichael) است. طبیعتا سازمان مسئول طراحی این سلاح هر کاری حاضر است برای متوقف کردن «کارمایکل» و جلوگیری از این‌که او سران را قانع سازد که چنین سلاحی وجود دارد ، بکند. آیا «کارمایکل»، بر خلاف شانس کمی که دارد در مقابله با این سازمان تروریستی، می‌تواند وارد بغداد شود؟

در کنار این موقعیت نفس‌گیر، با «ویکتوریا جونز» (Victoria Jones) آشنا می‌شویم. دختری جوان و ماجراجو که بنابر اتفاقات پیش آمده، «کارمایکل» در اتاق هتل او می‌میرد. کسی که می‌توانست سران اجلاس را نجات دهد از بین رفته است، آیا «ویکتوریا» می‌تواند از کلمات آخر او، «لوسیفر....بصره....قطار»، منظور و مقصودش را متوجه شود؟

درباره کتاب They Came To Baghdad

کتاب They Came To Baghdad الهام گرفته از سفر‌های شخصی «آگاتا کریستی» به بغداد همراه همسر دومش، «سر مکس مالووان» (Sir Max Mallowan)، که یک باستان شناس بود، است. این کتاب از معدود کتاب‌های «کریستی» است که به ژانر جاسوسی و هیجانی تعلق دارد و از آثار معمولی کارآگاهی و جنایی او فاصله دارد. این کتاب در انگلستان در ابتدا به صورت قسمت به قسمت از مجله هفتگی «جان بول» (John Bull)، از ۱۳ ژانویه تا ۳ مارس ۱۹۵۱ منتشر شد.

این کتاب در هنگام انتشار مورد توجه منتقدین قرار گرفت و نقد‌های مثبتی از آن شد.«آنتونی بوشر» (Anthony Boucher) از «نیویورک تایمز» (New York Times) نوشت: « به صورت کلی، کتاب They Came To Baghdad از رضایت‌بخش‌ترین رمان‌های سال‌های اخیر، از یکی از رضایت‌بخش‌ترین نویسندگان است.» و «مکمل ادبی تایمز» (Times Literary Supplement) در مورد کتاب این نظر را داشت که: « کتاب دارای یک قهرمان بسیار انسان گونه است که قدرت خلاقیتش، همانند خالقش، هیچگاه وی را نا‌امید نمی‌کند.». همچنین «آبزرور» (The Observer) بر این عقیده بود که: «کتابی که بعضی جاهایش خنده‌دار و سبک است، همان‌جوری که کتاب‌های «آگاتا کریستی» باید باشد؛ ولی همچنین بسیار خواندنی و دارای عناصر پلید عمیق است.»