خلاصه کتاب After You Left

کارول میسون در کتاب انگلیسی After You Left داستان یک عشق را همراه با مشکلاتی که در پی دارد به تصویر می‌کشد. عشقی که برای بقا می‌جنگد و تسلیمِ موانع و شرایط نمی‌شود. در ابتدا داستان با روندی آهسته آغاز می‌شود؛ اما به‌تدریج اتفاقات با سرعت بیشتری پیش می‌روند و خواننده را هیجان‌زده و غافلگیر می‌کنند.

همه‌چیز از یک نوشته‌ مرموز و مبهم شروع می‌شود. آلیس، شخصیت اول رمان در ماه عسل خود با موقعیتی عجیب و غیر قابل باور مواجه می‌گردد. آلیس با خواندن یادداشتی از همسرش «جاستین» متوجه می‌شود که او را بی‌خبر و ناگهانی ترک کرده است. او با دیدن این نامه زندگی‌اش را از دست‌رفته می‌بیند و خود را سرگردان و حیران می‌یابد. اوج داستان زمانی فرا می‌رسد که او به طور تصادفی با زنی به اسم اِوِلین ملاقات می‌کند. اِوِلین در ظاهر یک بازدیدکننده عادی از محل کارش است، اما آلیس به تدریج به این نتیجه می‌رسد که زندگی‌شان به طرز عجیبی با یکدیگر شباهت دارد و اِوِلین هم مانند او زندگی پر فراز و نشیبی را از سر گذرانده است.

رمان زبان اصلی پس از آنکه رفتی بیش از این‌که اتفاق محور باشد، شخصیت محور است و پیرامون زندگی پر از چالش دو زن یعنی آلیس و اِوِلین روایت می‌شود.  همراهی با شخصیت‌های اصلی داستان و انگیزه‌هایی که پشت رفتار و عملکرد آنهاست، به درک بهتر این کتاب کمک می‌کند. در حقیقت این رمان بیشتر تکیه بر سرگذشت شخصیت‌ها دارد و مخاطب را به گذشته‌ای می‌برد که این دو زن پشت سر گذاشته‌اند.

درباره کتاب After You Left

کتاب After You Left یکی از جدیدترین اثرهای کارول میسون است . او پس از نوشتن این رمان موفق شد در صدر نویسندگان پرفروش آمازون قرار بگیرد. تاکنون بالغ بر ۳۰۰ هزار نسخه از این کتاب در آمازون به فروش رفته است. میسون در این کتاب با مهارتی خاص داستانی خواندنی و باورپذیر با محوریت عشق، جدایی، درگیری‌های شخصی و مواردی از این قبیل را به تصویر کشیده است؛ به‌طوری‌که روح خواننده را لمس می‌کند و او را به همذات پنداری وا می‌دارد.

کتاب «پس از آنکه رفتی» رمانی همه‌پسند است، بنابراین خواندن آن برای هر مخاطبی می‌تواند جذاب باشد. این رمان به خواننده نشان می‌دهد که چگونه گذشت زمان، درک و برداشت افراد از وقایع اطراف و حتی طرز نگاه آن‌ها به عشق را می‌تواند دستخوش تحول و تغییراتی شگرف کند.

در بخشی از کتاب After You Left آمده است: «قلبم به شدت مى‌زند. جاستین همیشه منشى‌اش را در جریان محل اقامتش مى‌گذاشت. من همیشه به شوخى مى‌گفتم اگر ما سوار یک قایق نجات در حال غرق باشیم، جاستین من را قبل از یکى از مشتریانش به کوسه‌ها مى‌سپارد. البته، این حرف درستى نبود. اما او همیشه با شنیدن این حرف لبخند مى‌زد، یک لبخند مسرى که به سرعت تمام چهره‌اش را دربرمى‌گرفت و مى‌پرسید: «چرا این‌قدر خودت رو دست کم مى‌گیرى؟» و این سؤال خوبى بود. درحالى‌که سعى مى‌کنم طورى که کسى متوجه نشود خودم را مطمئن نشان دهم، مى‌پرسم: «احیانا جاستین اونجا نیست؟»

اما لرزش صدایم را مى‌توانم بشنوم: ناامنى، تردید؛ ترس از روى خط آمدن او، ترس از روى خط نیامدن او همه را حس مى‌کردم. همان احساسى که هر بار مى‌خواستم از مادرم درباره گذشته‌ام بپرسم، به من دست مى‌داد. میل به خواستن، حق دانستن، همراه با خشم حاصل از دیدن خود در موقعیتى که باید سؤال مى‌کردم، در من جمع مى‌شد. امیال متناقض حرف زدن و بیرون ریختن دردها و ساکت ماندن و سرپوش گذاشتن بر تمایلات آنى همه به طور همزمان من را گرفتار مى‌کردند.»