صدا و خشم اثر ویلیام فاکنر، که نخستین بار در سال ۱۹۲۹ منتشر شد، یکی از آثار برجسته ادبیات مدرن و مهم‌ترین آثار فاکنر به شمار می‌رود. این رمان در جنوب آمریکا و در اوایل قرن بیستم جریان دارد و به بررسی پیچیدگی‌های خانواده کامپسون، که نمادی از زوال طبقاتی جنوب است، می‌پردازد.

داستان به چهار بخش تقسیم می‌شود که هرکدام از دیدگاه‌های متفاوتی به تحلیل فروپاشی خانواده کامپسون می‌پردازد. بخش اول توسط بنجی کامپسون، برادری دارای ناتوانی ذهنی، روایت می‌شود که روایت‌های پراکنده و غیرخطی او تصویر عمیق و احساسی از مشکلات خانواده ارائه می‌دهد. بخش دوم از دیدگاه کوئنتین کامپسون، برادر بنجی، روایت می‌شود که افکار وسواسی و احساس نابودی او به عمق بحران‌های روانی خانواده اشاره می‌کند. بخش سوم از دیدگاه جیسون کامپسون، برادر کوچک‌تر و بدبین، ارائه می‌شود، و بخش نهایی از دیدگاه سوم‌شخصی روایت می‌شود که رویدادهای بخش‌های مختلف را به هم پیوند می‌دهد.

این رمان به خاطر تکنیک‌های نوآورانه‌ای چون جریان سیال ذهن و دیدگاه‌های متغیرش شناخته شده است، که تجربه‌ای چالش‌برانگیز اما عمیقاً پاداش‌دهنده برای خواننده فراهم می‌کند. بررسی مضامینی چون زمان، حافظه و بارهای گذشته در این اثر، بازتابی از وضعیت انسانی و نقدی بر زوال ارزش‌های قدیمی جنوب را ارائه می‌دهد.

صدا و خشم به عنوان یکی از شاهکارهای فاکنر و سنگ بنای ادبیات مدرن، به خاطر ساختار پیچیده، مضامین عمیق و عمق احساسی‌اش شناخته می‌شود.