"داستان لیلی و مجنون" یکی از مشهورترین و محبوب‌ترین روایت‌های عاشقانه در ادبیات فارسی و جهانی است که توسط نظامی گنجوی در قرن دوازدهم میلادی به نظم درآمده است. این اثر، بخشی از مجموعه‌ی "پنج گنج" نظامی است و به عنوان یکی از برجسته‌ترین نمونه‌های ادبیات عاشقانه در تاریخ ادبیات فارسی شناخته می‌شود.

داستان "لیلی و مجنون" روایتگر عشق عمیق و بی‌پایان میان دو جوان به نام‌های لیلی و مجنون است. لیلی و مجنون در ابتدا با یکدیگر آشنا می‌شوند و به شدت عاشق یکدیگر می‌شوند، اما به دلیل موانع اجتماعی و خانوادگی، قادر به اتحاد نمی‌شوند. عشق مجنون به لیلی به حدی عمیق و خالص است که او را به دیوانگی می‌کشاند و او را به زندگی در صحرا و دور از جامعه سوق می‌دهد.

نظامی گنجوی در این اثر با استفاده از زبان و شعری زیبا، به تصویر کشیدن عمق و پیچیدگی احساسات عاشقانه، نشان می‌دهد که چگونه عشق می‌تواند فرد را به مرزهای جدیدی از تجربه و احساس بکشاند. داستان "لیلی و مجنون" به خاطر زیبایی‌های زبانی و هنری، و همچنین قدرت احساسی‌اش، به عنوان یک اثر جاودانه در ادبیات فارسی و جهانی مورد احترام و تحسین قرار گرفته و همچنان الهام‌بخش بسیاری از آثار ادبی و هنری معاصر است.